تاثیر بازخورد با فراوانی های مختلف (0%، 50% و 100%) بر یادگیری یک تکلیف حرکتی در کودکان مبتلا به اختلال اتیسم

بازخورد یکی از مهمترین متغیرهای موثر بر کارایی یادگیری حرکتی و نحوه اجرای مهارت است و نقش بسیار مهمی در کنترل حرکتی و اکتساب مهارت حرکتی دارد. هدف این تحقیق بررسی میزان اکتساب‏‏ و یادداری یک مهارت جدید در کودکان مبتلا به اختلال اتیسم تحت شرایط ارائه بازخورد افزوده با تواترهای مختلف بود. روش تحقیق نیمه تجربی و طرح تحقیق به روش پیش آزمون- پس آزمون و ازمون یادداری با سه گروه بازخورد (0% ، 50%، 100%) بود. جامعه آماری شامل کودکان پسر اتیسم 6 تا 8 ساله شهر اهواز بودند که 21 نفر به روش در دسترس و هدفمند به عنوان نمونه اماری انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. تکلیف آزمودنی-ها مهارت پرتاب از بالای شانه به سمت سیبل ترسیم شده بر روی زمین بود. در مرحله اکتساب آزمودنی ها 60 پرتاب را انجام دادند. آزمودنی های گروه (0% ) هیچ گونه بازخوردی را دریافت نکردند، گروه (50%) در نصف کوشش ها و گروه (100‏%) در تمامی کوشش ها بازخورد دریافت کردند. 24 ساعت پس از مرحله ی اکتساب، آزمون یادداری که شامل 10 کوشش بود از آزمودنی ها به عمل آمد. بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها‏، داده ها به روش آماری تحلیل واریانس یکراهه با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شد. نتایج در مرحله اکتساب و یادداری بین سه گروه تفاوت معناداری (0.001‍‍‍p= ) نشان داد. هم چنین‏ گروه 100% هم در مرحله اکتساب و هم در مرحله یادداری برتری داشت. به طور کلی توصیه می شود در یادگیری مهارت کودکان مبتلا به اوتیسم از بازخورد افزوده با تواتر بالا استفاده شود. بنابراین به مربیان و معلمان ورزشی پیشنهاد می شود که جهت بهبود عملکرد ها، میزان آموزش و تمرین، برنامه های خود را با توجه به این بعد بازخوردی طرح ریزی نمایند.